Piotr Penkała
dr inż. Piotr Penkała urodził się w 1967 roku. W latach 1974 – 82r. uczęszczał do Szkoły Podstawowej. W latach 1982 – 87r. kontynuował naukę w Technikum Mechanicznym w Chełmie. W roku 1987 rozpoczął studia na kierunku „wychowanie techniczne”. Studia ukończył w 1992 roku i uzyskał tytuł zawodowy „magistra techniki”. Od dnia 01.10.1992 roku podjął pracę na stanowisku asystenta w Katedrze Podstaw Techniki - Wydziału Zarządzania i Podstaw Techniki Politechniki Lubelskiej. W roku 1993 rozpoczął dodatkowo studia na kierunku „mechanika i budowa maszyn” na Politechnice Lubelskiej. Studia ukończył w 1996 roku i uzyskał tytuł zawodowy „inżyniera mechanika”. Od dnia 01.07.1998 został zatrudniony w Instytucie Technologicznych Systemów Informacyjnych Politechniki Lubelskiej. W dniu 10.10.2001 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie „budowa i eksploatacja maszyn” na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lubelskiej. Do chwili obecnej nadal pracuje na Politechnice Lubelskiej na stanowisku adiunkta. Dodatkowo pracował przez 6 lat na stanowisku nauczyciela przedmiotów zawodowych w Technikum Mechanicznym w Chełmie. Od października 2003 roku pracuje jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Chełmie.
Działalność naukowo – badawcza
Na początku swojej działalności naukowo – badawczej zajmował się metalizacją natryskową proszków metali w celu poprawy własności eksploatacyjnych części maszyn i narzędzi. Brał czynny udział w konstruowaniu i wykonaniu urządzenia do metalizacji natryskowej. Jednym z zasadniczych problemów, który rozwiązał w trakcie realizacji powyższego zadania, było wyznaczenie prędkości cząstek natryskiwanego metalu oraz długości dyszy, przez którą był podawany materiał proszkowy. Wyniki badań i obliczeń były przedstawiane na Międzynarodowych Sympozjach Młodych Pracowników Nauki i Studentów w Zielonej Górze.
W dalszej swojej działalności naukowo – badawczej podjął temat związany ze zmianą stanu warstwy wierzchniej w wyniku działania nacisków powierzchniowych o znacznych wartościach. Powyższe zagadnienia zostały odniesione do procesów obróbki plastycznej blach na zimno, w tym kształtowania naczyń prostokątnych. Wykonał przy tym szereg badań związanych z procesami tarcia w warunkach dużych nacisków powierzchniowych. Dla powyższych zagadnień wyznaczył zależności pomiędzy zmianą chropowatości powierzchni i współczynnikiem tarcia dla warunków tarcia technicznie suchego. Jako materiał par ciernych zastosował blachy ze stopów aluminium oraz blachy stalowe stosowane w przemyśle lotniczym i motoryzacyjnym w skojarzeniu ze stalą narzędziową NC6.
Rozwijając swoje zainteresowania naukowe związane z procesami plastycznej przeróbki metali podjął temat związany z technologią kształtowania rur na gorąco metodą walcowania skośnego. Wykorzystując laboratoryjny zespół walcowniczy znajdujący się na wyposażeniu Zakładu Plastycznej Przeróbki Metali Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie wykonał szereg badań związanych z kształtowaniem rur bez szwu ze stali wysokostopowych w gatunkach: 00H18N10 i H13JS. Wykonane badania pozwoliły mu sformułować temat, cel i zakres rozprawy doktorskiej wykonywanej pod opieką naukową dr hab. inż. Jana Kazeneckiego, prof. AGH. Temat rozprawy to „Kompleksowa analiza procesu dziurowania i wydłużania tulei rurowych w walcarkach skośnych z prowadnicami Dieschera ”. Rozprawa dotyczyła dwu pierwszych operacji kształtowania grubościennych tulei rurowych, przy czym procesy te były realizowane z dużymi odkształceniami (współczynnik wydłużenia = 1.5 - 5) w jednej operacji. Procesy te należą do najtrudniejszych w przeróbce plastycznej ze względu na trójosiowy stan naprężeń i odkształceń, zmieniających się na długości obszaru odkształcenia, zachodzący poślizg metalu względem narzędzi odkształcających (walce, główki i tarcze prowadzące) oraz skręcenie poprzeczne sąsiednich warstw odkształcanych tulei rurowych. Technologie dziurowania i wydłużania stali wysokostopowych opanowały na świecie tylko nieliczne firmy, takie jak : Kawasaki i Sumitomo (Japonia) oraz Mannesman (Niemcy).
